Spondyloza w odcinku lędźwiowym

Spondyloza w odcinku lędźwiowym

Pierwszy opis spondylozy lędźwiowej pochodzi od Sachsa i Fraenkela (1900 r.). Przypadek dotyczył 48-letniego krawca, który z powodu trwających kilka lat bólów w okolicy lędźwiowo-krzyżowej stopniowo przybierał pozycję zgięciową, gdyż próba wyprostu wywoływała ból. Doszło do osłabienia kończyn dolnych oraz zaburzeń czucia. Ponieważ choroba postępowała i istniało podejrzenie ucisku przez guz, skierowano go do dr. Arpada Gerstera, znanego wówczas neurochirurga z Nowego Jorku. W czasie operacji nie natrafiono ani na guz, ani na wysięk chorobowy, lecz stwierdzono patologicznie pogrubiałe blaszki łuków oraz oponę twardą. Po laminektomii chory szybko zdrowiał, powróciły prawidłowe odruchy kolanowe, ustąpiły dolegliwości i polepszył się chód.

W 1911 r. Bailey i Casamajor opisują 5 przypadków sugerujących, że do przewlekłego ucisku rdzenia lub korzeni może prowadzić zmniejszenie światła kanału rdzenia i kanałów korzeniowych (np. z powodu przebytego niegdyś złamania). Autorzy ci zwrócili uwagę na szkodliwość zmian wytwórczych stawów międzywyrostkowych oraz przerostu więzadła żółtego – zmniejszanie światła kanału kręgowego. Opisany przez nich pierwszy 40-letni chory z bólami krzyża i obydwu kończyn dolnych oraz przymusową, zgięciową postawą ciała stanowił przypadek podobny do opisanego przez Sachsa i Fraenkela (podobny opis śródoperacyjny podał operujący chorego dr Charles Elsberg).

W biuletynie New York Neurological Institute z 1911 roku Fritz Cramer opisuje 26 pacjentów chorujących na szczególną chorobę „cauda equina radiculitis”. Dwie trzecie chorych wykazywało zmiany zwyrodnieniowo-wytwórcze kręgosłupa i u wszystkich laminektomia wykonana przez Elsberga przyniosła poprawę.

W 1925 roku Parker i Adson ogłaszają pracę z zakresu spondylozy, którą napisali na podstawie przebadania stosunkowo dużej liczby chorych.

Related articles

Back to Top